Τα δέντρα απλώνουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο χώμα. Κάτω από τα δέντρα κάθεται η σκιά τους, φιλοξενεί πουλιά και ανθρώπους, κόβει τη μανία του ήλιου. Μερικά βουνά κουβαλούν πολλά δέντρα στη ράχη τους, δάση ολόκληρα, το πράσινό τους κατηφορίζει στις πλαγιές σαν καταρράχτης. Κάποτε έρχονται φωτιές, καταστροφικές επενδύσεις, στρατιωτικές ασκήσεις και πόλεμοι που παίρνουν μαζί τους τα δάση και μένουν τα βουνά γυμνά, γεμάτα πέτρες κι άγρια χόρτα. Οι άνθρωποι φεύγουν, πάνε αλλού να ζήσουν. Όλοι; Όχι όλοι. Κάποιος μένει πίσω στο ερημικό τοπίο, ένας άνθρωπος μόνος, μένει και επιμένει: ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα.

Το βιβλίο του Ζαν Ζιονό μιλάει με ευαισθησία για τον σεβασμό που οφείλουμε να έχουμε προς τη φύση και προβάλλει με ουσιαστικό τρόπο μια στάση ζωής απέναντι στα πράγματα. Γι αυτό και είναι βαθύτατα διδακτικό. Ο συγγραφέας στηρίζεται στη λαϊκή σοφία για να θίξει τη σχέση ανθρώπου και φύσης και να αποδείξει ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι άρρηκτα δεμένος με όσα συμβαίνουν στον φυσικό κόσμο και είναι αυτός που πρέπει να ανατραπεί.

Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα, με λόγο μεστό, παρουσιάζει στον αφηγητή τα προβλήματα που απορρέουν από την καταστροφή του περιβάλλοντος: την έλλειψη δουλειάς, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την καχυποψία, τον ανταγωνισμό και την απελπισμένη αναχώρηση των πολλών για αναζήτηση καλύτερης τύχης στην πόλη και τελικά την ερήμωση της υπαίθρου.

Αυτό το εξαιρετικό βιβλίο έχει τη δική του δύσκολη ιστορία. Ο Ζιονό το έγραψε το 1953 κατόπιν παραγγελίας ενός αμερικανού εκδότη, ο οποίος είχε ζητήσει ένα σύντομο κείμενο για ένα σύγχρονο πρόσωπο που είχε σημαδέψει τον συγγραφέα. Ο Ζιονό ανταποκρίθηκε, και μάλιστα πρόσφερε το χειρόγραφο χωρίς να ζητήσει χρήματα για τη δουλειά του, γιατί έτσι πίστευε ότι ολοκλήρωνε τον σκοπό για τον οποίο είχε γραφεί.
Το κείμενο που παρέλαβε ο εκδότης ήταν λίγο διαφορετικό. Μιλούσε για ένα φανταστικό πρόσωπο που θα έπρεπε να είχε σημαδέψει τον συγγραφέα. Το απέρριψε λοιπόν με την αιτιολογία ότι ο άντρας στον οποίο αναφερόταν ο Ζιονό, ο Elezeard Bouffier, δεν υπήρξε ποτέ. Το κείμενο παραχωρήθηκε στο περιοδικό Vogue και δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο με τίτλο «Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα και καλλιεργούσε τη χαρά».

Το κείμενο του Ζιονό (Jean Giono) προσαρμόστηκε σε κινούμενα σχέδια από τον Φρεντερίκ Μπακ (Frédéric Back) , η αρχική έκδοση είναι στην γαλλική γλώσσα με αφήγηση απο τον Philippe Noiret. Η ταινία απέσπασε Όσκαρ καλύτερου κινουμένου σχεδίου το 1987.